Krótka historia znaczników HTML
Podstawowy zestaw znaczników HTML, będący wspólną częścią wszystkich istniejących kombinacji, jest znany jako HTML 2.0. Jest to dawny standard języka HTML (specyfikacja jest utrzymywana i rozwijana przez W3 Consortium) i zestaw znaczników, obsługiwanych przez wszystkie bez wyjątku przeglądarki. W kilku następnych rozdziałach będziemy mówili właśnie o znacznikach HTML 2.0.
Specyfikacja HTML 3.2 została opublikowana na początku 1996 roku. Aby ją stworzyć, do W3C dołączyło kilka firm programistycznych, w tym: IBM, Microsoft, Netscape Communications Corporation, Novell, SoftQuad, Spyglass oraz Sun Microsystems. Nowości wprowadzone w języku HTML 3.2 obejmowały przede wszystkim: tabele, aplety oraz otaczanie obrazów tekstem. Język ten był w pełni zgodny z wcześniejszym standardem HTML 2.0.
Uwaga
Dodatkowe funkcje, wprowadzone w HTML 3.2, są omówione w dalszej części niniejszej książki. O tablicach dowiesz się więcej w rozdziale 11. „Tabele”. Natomiast w rozdziale 13. „Multimedia: Dodawanie dźwięków, obrazów wideo i innych elementów multimedialnych” zostały przedstawione aplety Javy.
Język HTML 4.0, który pojawił się w 1997 roku, zawierał wiele nowych cech, które w porównaniu z językami HTML 2.0 oraz 3.2 dawały większą kontrolę nad projektem strony. HTML 4.0, podobnie jak HTML 2.0 oraz 3.2, jest tworzony przez Consortium W3 (W3C). Zarówno Internet Explorer 4 jak i Netscape Navigator 4 obsługują znaczną część możliwości standardu HTML 4.0, jednak osoby używające wcześniejszych wersji przeglądarek nie będą mogły korzystać z niektórych możliwości HTML 4.0, takich jak kaskadowe arkusze stylów czy też dynamiczny HTML.

Notatka
Kaskadowe arkusz stylów oraz dynamiczny HTML to dodatkowe technologie współdziałające z HTML, których celem jest zapewnienie większej kontroli nad wyglądem stron WWW. Arkusze stylów zostaną dokładniej omówione w rozdziale 10. „XHTML i arkusze stylów”. W rozdziale 21. „Użycie Dynamicznego HTML-a” znajdziesz natomiast informacje o podstawowych możliwościach dynamicznego HTML-a.

Układy ramek (wprowadzone w Netscape 2.0) oraz ramki wpisane (wprowadzone w Internet Explorerze 3.0) stały się oficjalną częścią specyfikacji HTML 4.0. Układy ramek zostaną bardziej szczegółowo opisane w rozdziale 12. „Ramki i okna połączone”. W tej nowej wersji języka HTML wprowadzono także dodatkowe poprawki związane z formatowaniem i wyświetlaniem tabel. Jednak bez wątpienia najważniejszą zmianą wprowadzoną w HTML-u 4.0 jest jego znacznie ściślejsza integracja z arkuszami stylów.
 
           
    Jeżeli jesteś zainteresowany aktualnym stanem prac nad rozwojem HTML-a, prowadzonych w W3 Consortium, zajrzyj pod adres http://www.w3.org/MarkUp/.       
        

Oprócz znaczników, zdefiniowanych w różnych standardach HTML-a, producenci przeglą­darek wprowadzili sporo nowych znaczników, obsługiwanych tylko przez ich oprogramo­wanie. Odpowiedzialność za wprowadzanie nowych rozwiązań spada przede wszystkim na firmy Microsoft oraz Netscape, które oferują wiele nowych możliwości obsługiwanych wyłącznie przez ich przeglądarki.
Skomplikowane to wszystko, prawda? Ale nie martw się, nie Ty jeden się w tym gubisz. Nawet doświadczeni projektanci, twórcy setek stron borykają się z problemem, który zbiór znaczników zastosować, aby osiągnąć równowagę pomiędzy jak najszerszym kręgiem odbiorców (uzyskiwanym dzięki użyciu znaczników HTML 2.0 i 3.2) oraz większą elastycznością projektu, uzyskiwaną kosztem zawężenia grupy przeglądarek obsługujących stosowane rozwiązania (tworzone w języku HTML 4.0 i wykorzystujące rozszerzenia charakterystyczne dla konkretnych przeglądarek). Aby być na bieżąco z wszystkimi nowościami w tej dziedzinie, trzeba poświęcić naprawdę mnóstwo czasu i energii. Kiedy będę przedstawiała jakiś znacznik w tej książce, zawsze załączę przy tym informację, do którego ze standardów HTML-a on należy, jak powszechna jest jego obsługa i jak najlepiej wykorzystać go w różnych przeglądarkach.